Er is Hulp
bij onbedoelde zwangerschap en na abortus
Mail ons Bel ons

Twaalf jaar ge-le-den

Nog steeds is er die pijn. Is er vergeving voor mij? Hoe kan ik het achter mij laten en kom ik ooit van die depressie af?

Als kind waren we elke zomervakantie samen op dezelfde camping. Maar pas toen we 23 waren, kregen we een relatie. Drie maanden later ontdekte ik zwanger te zijn. Ik wilde het kindje wel maar mijn vriend niet. Zijn ouders en zijn zus dachten toen alleen aan hem en zijn verdere leven en wilden een abortus. Mijn vriend kwam samen met zijn vader bij ons thuis om te praten. Mijn vriend zei niks en liet zijn vader maar praten. Die was duidelijk; ze wilden niks meer met mij te maken hebben als ik het kindje hield.

Ik was ongeveer zes à zeven weken zwanger toen ik na lang huilen en twijfelen, 'koos' voor een abortus. Ik hoopte nog wel dat op de dag van de abortus mijn vriend van gedachten zou veranderen als hij de echo eerst maar zou zien. Ook verwachtte ik dat ze in het abortuscentrum mijn abortus wel af zouden raden omdat ik nog steeds twijfelde. Maar dat gebeurde allemaal niet. Ze vonden daar dat ik door moest gaan.

De verpleegkundige en de arts praatten en lachten tijdens de abortus
en er stond een radio aan. Het was zo erg, zo onwerkelijk en koud

Gevoel diep weggestopt
Het ging allemaal heel snel. Ik werd wat duizelig door het roesje maar hoorde en zag alles. Ik hoorde het geslurp en besefte dat mijn kindje was weggezogen... Ik weet nog zo goed dat de verpleegkundige en de arts tijdens de abortus praatten en lachten en er stond een radio aan. Het was zo erg, zo onwerkelijk en koud dat ik in een soort trance kwam. Ik liet geen gevoel meer toe en kon alleen nog maar staren en wilde niks zeggen tegen mijn vriend en moeder die mee waren gegaan.

Na de abortus voelde ik me heel leeg en down. Ik wilde alleen nog maar afleiding en heb mijn gevoel heel diep weggestopt. Ik ben zoveel mogelijk gaan drinken en uitgaan. Ik kon en mocht er van mezelf niet aan denken. Maar als ik dronken was, kwam alles naar boven en werd ik heel verdrietig en zelfs hysterisch. Ik wilde geen contact meer met mijn schoonfamilie. Ik wilde dat mijn vriend, die veel van mij hield, nu voor mij zou kiezen en heb hem eigenlijk gedwongen zo min mogelijk contact met zijn zus en zijn moeder te hebben. Zij hadden mijn leven kapot gemaakt, zo voelde het.

Schuldig en depressief
Vier maanden na mijn abortus werd mijn schoonzus zwanger. Mijn schoonouders waren heel blij en ik werd gek van emoties. Wel bedacht ik me dat dit kindje van mijn schoonzus er ook niks aan kon doen. Ik ging babykleertjes kopen, die ik zo graag voor mijn eigen kindje had willen kopen. Toen mijn nichtje werd geboren, was ik direct verliefd op haar. Later kwam ik iemand tegen die onverwachts zwanger was geworden en nog veel jonger was dan ik, maar haar kindje wel hield. Ik kreeg weer ruzie met mijn vriend en die zei: "Als je het kindje had gehouden, was ik toch wel bij je gebleven." Hij bedoelde dit goed, maar ik flipte.

Toen werd ik zelf weer zwanger. Tijdens mijn zwangerschap vroeg mijn vriend me ten huwelijk. Maar de hele zwangerschap ben ik alleen maar verschrikkelijk bang geweest om gestraft te worden en ook dit kindje te verliezen. Ik zag mezelf altijd als moordenaar en voelde me zo schuldig. Uiteindelijk werd de baby gezond geboren en hoopte ik dat er nu eindelijk rust zou komen. Maar dat ging heel anders... ik raakte na een paar weken in een heftige depressie. Ik kreeg enorme dwanggedachtes dat de baby dood zou gaan en dat ik daar zelf verantwoordelijk voor was. Ik droomde dat ik haar ’s nachts wat aandeed en verstopte alle scharen. Ik kwam in een crisiscentrum terecht. Ik had veel gesprekken maar niemand kon me echt helpen.

Ik merkte dat ik eindelijk, na twaalf jaar, begrepen werd

Vergeven en Bevrijd
Uiteindelijk ben ik met veel tegenzin aan antidepressiva begonnen. Na mijn abortus ben ik begonnen met bidden, al was ik niet met geloof opgevoed. Dat gaf me dan even een rustig gevoel. Sinds de geboorte van mijn dochter ben ik nog altijd moe en depressief. Mijn huwelijk en gezin hebben daar veel van te lijden gehad. Ik zie mijn dochter opgroeien, maar kan maar nooit die moeder worden die ik wilde zijn. Begin dit jaar nam ik daarom contact op met Er is Hulp. Ik had hun website helemaal gelezen en herkende mijzelf in de verhalen. Ik las over hun verwerkingstrajecten na een abortus. Na een telefonische intake en wat mail contact kwam er iemand bij mij thuis. Deze hulpverlener gaf me hoop en vertelde me ook van de Heere Jezus.

Tijdens ons eerste gesprek merkte ik al dat ik eindelijk, na twaalf jaar, begrepen werd. Ik kreeg twee boekjes met verhalen van lotgenoten en ondanks dat ik niet gelovig was, overtuigde ze mij dat ook ik vergeven kan worden door de Heer en ik Zijn liefde zou mogen ontvangen. Tijdens de gesprekken heb ik besloten om de Bijbelstudie Vergeven en Bevrijd te gaan doen. Ik kende de Bijbel nog helemaal niet maar wilde die wel graag gaan lezen. Elke keer bad deze hulpverlener voor mij. Maar zelf bad ik ook altijd. En op een gegeven moment wist ik het zeker dat God bij mij was en mij echt wilde helpen. Nu zeg ik het steeds weer hardop: “Jezus Christus is mijn Redder, mijn enige Redder."

Hartelijk dank voor het lezen van dit artikel!
Dank voor uw gebed en donatie!

Blijf op de hoogte!