Er is Hulp
bij onbedoelde zwangerschap en na abortus
Mail ons Bel ons

‘Het gevecht om te kiezen voor leven’

Precies zeven jaar geleden stond ik voor een keuze. Na lang ‘ziek’ zijn, kwam ik er achter dat ik 10 weken zwanger was. Achttien jaar en in de bloei van mijn leven. Ik had plannen. Ik had doelen. Jong een kind krijgen was daar niet één van. Ik had zelfs een wereldreis gepland. Maar het leven, achteraf God, heeft anders bepaald. Er groeide een kind in mij.

Ik kreeg weerstand van mijn omgeving. Ook zij hadden niet voor mij gepland om jong een kind te krijgen. Ze zeiden: ‘Een kind gaat je leven verpesten. Je gaat je school niet kunnen afmaken, je vriend gaat je verlaten. Abortus is de enige weg om je uit deze ellende te halen.’ De keuze was: een leven beëindigen of mijn familie teleurstellen?

Een week daarna met veel weerstand een afspraak gemaakt bij een abortuscentrum. Je ziet een kindje. Nee nog niet helemaal gevormd maar je hoort een hart kloppen. Het klopt iets sneller dan mijn eigen hart maar het klopt, het leeft, het groeit.

Een paar dagen daarna een afspraak bij Fiom. Ik vertelde: ‘Mijn vriend werkt, hij wil dit kind. Hun reactie: ‘ach dat horen wij zo vaak, maar hoe weet je zeker dat hij je gaat helpen? Je gaat het zwaar krijgen.’ Het was duidelijk dat deze ‘hulpverlener’ achter abortus stond.

De bedenktijd. Had ik dit nodig? Nee ik was vastberaden. Ik ga dit kind krijgen. Ik was verantwoordelijk genoeg om seks te hebben. Ik moest verantwoordelijk genoeg zijn om dit kind te dragen en op te voeden. Maar de strijd werd heftiger. Elke avond huilend in slaap vallen omdat je dierbaren teleurstelt. Te horen krijgen dat je zal falen, je leven een puinhoop zal worden. Buik wordt steeds groter en mensen op straat kijken je aan van: ‘oh weer een negerin die zwanger is, weer een tienermoeder’.

Afspraak bij de verloskundige en ze gaan er vanuit dat de vader je heeft verlaten. Ze willen instanties inschakelen omdat ze denken dat je het niet gaat halen. Ik nam het aan als een uitdaging.

Tijdens mijn bevalling was mijn hele familie in de wachtkamer aan het wachten op de geboorte van het kind dat zij in eerste instantie niet wilden. Gemengde gevoelens kwamen tot stand. Zij die eerst mijn kind dood wilden hebben, staan nu te wachten om het met open armen te ontvangen. Vergeving kwam aan bod.

26 augustus 2012

Mijn zoon werd geboren. Mijn zoon, voor wie ik heb gestreden. Binnen 5 jaar heb ik twee diploma’s weten te behalen, een sociale huurwoning gekregen, geen schulden, getrouwd en dit zonder hulp van instanties (dit was dus wel mogelijk).

Een kind weerhoudt je niet om je school af te maken, een kind hoeft je niet in de financiële problemen te brengen, een kind zorgt er niet voor dat je partner bij je blijft of je verlaat. Laten dit geen redenen zijn om abortus te plegen. Pleeg geen moord omdat je denkt geen goede toekomst voor je kind, of jezelf, te creëren. Het is de toewijding die je zelf hebt om bepaalde doelen te behalen.

Juist door mijn kind werd ik meer gemotiveerd. Ik leefde niet meer voor mezelf, ik was een voorbeeld voor een ander. Voor mijn Jerome, het kindje van wie ik geen spijt heb. Was het zwaar? Ja. Was het de moeite waard? Duizendmaal ja.

Bonicia

Hartelijk dank voor het lezen van dit artikel!
Dank voor uw gebed en donatie!

Blijf op de hoogte!