Er is Hulp
bij onbedoelde zwangerschap en na abortus
Mail ons Bel ons

“Meer dan 35 jaar hebben we er niet over gesproken”

Ik ben de oudste dochter, met een oudere broer boven me, van een gezin met zeven kinderen. Wij zijn gelovig en aangesloten bij een behoudende gemeente. Op mijn zestiende kreeg ik verkering met mijn man en kort daarna, in 1973, was ik zwanger. Wij weten allebei dat wat we gedaan hebben verkeerd is, want vanuit onze principes mogen we geen gemeenschap hebben voor het huwelijk. Na weken van twijfel en hoop dat het verbeelding was, deden we een test. De uitslag was positief.

 

Op een vrijdagavond heb ik de stoute schoenen aangetrokken en het mijn ouders verteld. Ik moest samen met mijn man maar ergens naar toe gaan en om 21.00 uur werden wij thuis verwacht en zouden we meer horen. Toen we thuis kwamen hoorden we dat ik maandag een uur vroeger van mijn werk moest zien thuis te zijn en dan werd ik bij de huisarts verwacht. Mond dicht en verder normaal doen, niemand mag of hoeft dit te weten! Een heel duidelijke restrictie met opgeheven vinger: “Mond dicht, dit heeft nóóit plaatsgevonden!” Niemand mocht het te weten komen!
 

Mond dicht en verder normaal doen, niemand mag of hoeft dit te weten!

 

Gesloten boek
Maandag naar de huisarts en dinsdag naar het abortuscentrum aan de Strevelsweg, daar zou ik verder geholpen worden. Ik moest wel 275 gulden meebrengen. In het centrum zag ik nog meer meisjes en vrouwen zitten, maar met niemand ben ik een gesprek aangegaan. Ik werd enorm aangevochten "Moet ik het nu wel doen, moet ik het niet doen? Kan ik het nog stoppen?" Je zit constant op een wip en je schreeuwt naar Boven, maar je krijgt geen antwoord. Je weet best wel dat het verkeerd is, maar wat dan? Nadat ik in een klein kamertje allerlei formulieren had ingevuld en had betaald, moest ik weer wachten. Hoe laat ik precies geholpen ben weet ik niet meer, ik weet alleen dat ik nog even naar buiten mocht en toen naar het Zuidplein ben gegaan. Ik heb bij de Hema een halve rookworst gekocht en die opgegeten.

 

Terug in het centrum moest ik me uitkleden en kreeg een soort schort aan en moest op een ligstoel gaan liggen. Er stond een heel rijtje van deze stoelen naast elkaar met daarop andere vrouwen. Op een gegeven moment ging ik naar een ander kamertje en daar vond de abortus plaats. Ik hoorde de "arts" zeggen: “Kijk een gezond jongetje.” Meer weet ik er niet van, alleen dat toen ik even later een poosje op die ligstoel in die grote zaal lag ik erg misselijk werd. Door de rookworst. Ik had niets mogen eten of drinken, maar dat was mij niet verteld. Om half vijf pikte mijn vader mij op met de auto. Er werd helemaal niets gevraagd en ik mocht er niet over praten, het was allemaal achter de rug. Mijn vader en moeder lieten duidelijk voelen dat het boek gesloten en met twee sloten verzegeld en diep begraven was.

 

Er samen met mijn vriend, later mijn man, over spreken, trok de hele wond en alle schuldgevoelens weer open en daarom deden wij dat maar niet. Zo hebben wij veertig jaar rondgelopen. Hoorde ik iets over abortus of las ik er wat over, dan kwam alles weer boven. Wij hebben drie gezonde kinderen, maar ook nog twee miskramen gehad. Een miskraam staat direct naast een abortus. Het zijn je kinderen! Na ongeveer 35 jaar zei mijn man dat hij alles achter zich had gelaten en vergeven was, dus hij hoefde er niet meer over te spreken. Ik betwijfelde of dit waar was, want dan kon hij mij toch wel helpen om ook zover te komen?

 

Liefderijk ontvangen
Mijn man en ik zitten op een koor en op een gegeven moment gaven wij een uitvoering op de Ark in Dordrecht. Daar stond ook een stand van stichting Schreeuw om Leven. Ik liep langs de kraam en zag een folder liggen voor mensen die een abortus hadden ondergaan en die erover wilden praten. Mijn man keek naar een film rondom abortus en seksueel misbruik en luisterde naar een verhaal van Kees van der Staaij die daar sprak. Ik pakte de folder en er kwam een medewerkster naar mij toelopen, maar die ging ik gauw uit de weg. De volgende dag sprak ik met mijn man over de folder en ik dacht: ik stuur een mail. Hier kreeg ik snel antwoord op, maar ik dacht: ik mag het niet vertellen, wat gebeurt er als ik het toch doe? De mail weggeklikt en mijn leven ging gewoon door.

 

Tot mijn verbazing was er géén afwijzen. Géén 'Wat heb
je gedaan?' 'Hoe kon je?' 'Voor jou kan het niet meer!'

 

Een week later kreeg ik een herinnering aan de vorige mail en een verzoek om contact op te nemen. Weer de mail in de prullenbak, maar het bleef wel dreinen. Op een gegeven moment heb ik de telefoon gepakt en kreeg ik een gesprek met mevrouw Dorenbos. Alles kwam weer boven. Zij vroeg of ik een keer naar Hilversum wilde komen om daar eens te praten. Een afspraak gemaakt en niet zonder bezwaren uiteindelijk in de trein gestapt en naar Hilversum gegaan. Ik dacht bij mijzelf: “Ik ga het eens rustig bekijken en dan weer naar huis en alles vergeten.” Dit was een grote mísvatting. Ik werd liefderijk ontvangen – dat was mij onbekend – en voor ik er erg in had, lag het hele verhaal daar open en bloot. Tot mijn verbazing was er géén afwijzen. Géén “Wat heb je gedaan?”, “Hoe kon je?”, “Voor jou kan het niet meer!” en dergelijke opmerkingen, maar een arm om me heen, begrip en er ís vergeving!

 

Er werd kennisgemaakt met een counselor en die zou mij gaan ondersteunen in het verwerkingstraject. Zij belde mij één keer per twee weken en dan stuurde ze mij vantevoren vragen op die ik moest beantwoorden. Die stuurde ik een dag voor zij weer zou bellen terug en die bespraken we dan. Aan het eind van het gesprek bad zij met mij en dat gaf rust, ondanks de beerput die openging. De Heere werkt en had mij natuurlijk al op een voorbereidende weg hier naartoe geholpen. Op een gegeven moment zei ze dat ook ik een 'Parel aan Zijn kroon' ben. Vanuit de principes van thuis kan dit echt niet, nadat je een moord begaan hebt. Het kan wél! Ik heb het ervaren en de Heere heeft mij vergeven. Ook ik ben een Parel aan Zijn kroon, terwijl ik weet dat Hij door mijn zonden heel veel heeft moeten lijden, maar Hij vergééft!

 

Onverwerkt verdriet
Ik moest door een diep dal, maar ben eruit geholpen door de Geest. Mijn man zag mij veranderen en toen ik er met hem over sprak, dat ook hij dit kan beleven, wees hij het af. Het was voor hem niet nodig. Samen met de counselor hadden we een gesprek gepland waar hij bij moest zijn, in Hilversum. Toen zij met hem sprak, bleek er ook bij hem veel onverwerkt verdriet te zitten en uiteindelijk is zij toen met hem ook steeds telefoongesprekken gaan voeren met de daarbij behorende opdrachten. Ook mijn man is geholpen door de Heere. God is Goed en Groot! Ik heb na enige tijd mijn ouders een brief gegeven waarin ik het hele proces van de afgelopen 40 jaar heb beschreven. En ook over Gods genade en vergeving verteld. Ik heb hen gezegd dat ik hun alles vergeef en dat ik hoop dat zij ook vergeven zullen worden.

 

Na enige tijd, zonder een reactie te hebben gehad en vol spanning wat ze zouden gaan doen, was ik een keer alleen bij hen. Mijn vader zei: “Jij hebt ons die brief gegeven. Die hebben we gelezen en gelijk verbrand en we willen er nooit meer iets over horen. Jij schrijft dat je het je kinderen wilt vertellen. Wat gaat dat voor meerwaarde geven en wie heeft daar baat bij? Als er iemand komt die hierover begint of wat vraagt, zullen wij zeggen dat jij alles verzint en dat je een leugenaar bent. We zijn dit vergeten en het heeft nooit plaatsgevonden!” Dit geeft ons heel veel verdriet. Zij hebben niet vergeven en daardoor kunnen zij nog niet vergeven worden. Mijn ouders behoren lichamelijk tot de groep van de zeer sterken, maar takelen nu toch af. En wat dan...? Het is moeilijk om te vergeven, vooral als het maar van een kant komt. We mogen voor ze bidden en de Heere weet wat Hij gaat doen.

 

Ik hoop dat mijn verhaal bij kan dragen tot rust en vrede bij anderen
die nog midden in alle nare gevoelens zitten omtrent een abortus

 

Uiteindelijk hebben wij onze geaborteerde zoon een naam gegeven en in Israël een struik voor hem geplant en ook voor de twee miskramen. Het zijn onze drie kinderen en wanneer ik eens in de Hemel kom, weet ik dat ik ze daar zal zien en zal ik ze in mijn armen sluiten. Wij hopen, als de Heere de tijd daarvoor rijp gemaakt heeft, het onze kinderen te vertellen. Door onze verandering zien wij hen ook veranderen en tijdens onze ontmoetingen is de Heere er voelend bij.

 

Ik hoop dat mijn verhaal bij kan dragen tot rust en vrede bij anderen die nog midden in alle nare gevoelens zitten omtrent een abortus. Hij gaf vrede aan mij, dan kan het ook voor u! De Heere heeft nog nooit een bidder laten staan en er is geen zonde te groot of te zwaar, want Zijn sterven was níét te klein!

 

Hartelijk dank voor het lezen van dit artikel!
Dank voor uw gebed en donatie!

 

Blijf op de hoogte!