Er is Hulp
bij onbedoelde zwangerschap en na abortus
Mail ons Bel ons

Kent u dat stemmetje?

Waarom werd het mij niet verteld? Waarom wordt nog steeds niet eerlijk verteld wat er echt gebeurt bij een abortus?

Kent u dat stemmetje? Dat kleine (en soms irritante!) stemmetje, dat er altijd is als je iets wilt gaan doen waarvan je weet: ...ehmm... Maar wat kunnen we die stem goed negeren hè. Sommigen hebben daar echt talent voor en daaronder reken ik ook mijzelf! We zijn een ster in het verzinnen van redenen om tóch een plan door te zetten  waarvan we weten "dat boek gaat daarna toch echt niet dicht." Ondanks dat we gedaan hebben wat we vonden dat we moesten doen, dat hoofdstuk, die pagina – het blijft  open! Ik sloeg dat boek altijd weer ferm dicht. Hop, op je plaats, ga ver uit mijn buurt, k wil je niet zien. Tja, maar steeds wegdrukken is onmogelijk. In ieder geval, zo ging het bij mij.

Ik was een jonge vrouw zonder vaste relatie, of eigenlijk een knipperlichtrelatie, en ik deed héél onverstandig. Ik raakte in verwachting, terwijl ik mijn vriend slechts af en toe zag (want hij woonde ver weg). De zwangerschap kwam op een moment dat ik op het punt stond te emigreren en ik daar ook al een baan had. Ik had dit kindje niets te  bieden (redeneerde ik) en ik dacht: “Nu het nog een klein klompje cellen is... ja, kan het nog net. Het voelt niks, het heeft geen armpjes, voetjes, geen duimpje waar het op  zuigt, dus...oké!” Weinig tijd om erover na te denken, de koffers waren praktisch al gepakt, en ik heb het gedaan. Ik deed het. Ik heb mijn kind "weg laten halen."

Het klinkt zo eufemistisch: 'weg laten halen'

Ermee leren leven
Na een lang verblijf ben ik nu weer terug in Nederland. En ik kan dat kindje maar niet vergeten. Destijds was mijn schaamte, mijn verlegenheid ermee, groter dan enige morele moed. Ik had in het abortuscentrum ook helemaal niet de vraag gesteld wat er eigenlijk precies daarbinnen met het kindje gebeurt, als het weggehaald wordt. Er  werd ook niets over verteld door de arts, alleen feitelijkheden over de ingreep. Weinig over het kindje. En ik stelde geen vragen omdat ik dacht, het is een klompje. Ja toch, geen baby. En ik dacht, heel naïef, dat het kindje net als een huisdier zachtjes in slaap zou worden gebracht.

Nu ben ik wat ouder en dat scherm dat ik altijd vakkundig optrok tussen mij en dat stemmetje, dat scherm heb ik weggegooid. En het komt binnen, de enormiteit van wat ik gedaan heb. Het boek ligt wijd open. Het klinkt zo eufemistisch: "weg laten halen." Maar ik moet ermee leren leven, de rest van mijn leven, met het feit dat ik mijn eigen kind heb vermoord. Want dat is het, en niet anders. Ik had nog nooit zo naar mijzelf gekeken eigenlijk, en ik vroeg mij af: waarom niet? Is het omdat je in dit land opgroeit met de nadrukkelijke boodschap 'baas in eigen buik'? Is het omdat wij dit in Nederland geaccepteerd hebben? Bijna, eh, normaal vinden?

Mij werd destijds niets in het abortuscentrum over het kindje verteld en ik
vraag me af of vrouwen nu wel worden ingelicht over wat er met hun kindje gebeurt

Weten wat er gebeurt
Ik ging op internet lezen wat er eigenlijk gebeurt met het kind tijdens een abortus. En toen schrok ik vreselijk. De beelden staan nog op mijn netvlies, die gaan nooit meer  weg. En ik huil, om alle kinderen die toch echt allang een baby'tje zijn na een paar weken en op hun duimpje zuigen. Ik huil om de vreselijke manier waarop die kindjes aan hun eind komen. Onderzoekers zeggen: "het kind heeft geen zenuwstelsel en dus voelt het niks. Ergo, niets aan de hand." Ja, is dat wel zo? En los daarvan of het kindje voelt of niet voelt, het slaapt dus niet zachtjes in zoals je een huisdier zachtjes laat inslapen. Helemaal niet.

Ik heb een besluit genomen. Iedereen is verantwoordelijk voor zijn daden en de keuzes die hij of zij maakt, maar enige kennis mag, nee moét worden aangereikt. Mij werd destijds niets in het abortuscentrum over het kindje verteld en ik vraag me af of jonge vrouwen vandaag de dag wel worden ingelicht over wat er met hun kindje gebeurt. Want als ze het niet weten en er later achter komen hoe het echt in zijn werk is gegaan, moeten ze daar wel de rest van hun leven mee verder.

Wees niet bang om met een andere partij te praten,
vraag hulp als je die nodig hebt, deel je zorgen

Niet alleen mee rondlopen
En juist met dit laatste, heb ik moeite! Ik wil proberen dit op de agenda te krijgen bij alle politieke partijen; dat jonge vrouwen duidelijker worden voorgelicht over wat er met het kind gebeurt. Want laten we wel wezen, die realiteit is niet mals. Ik wil een ieder die nu een abortus overweegt op het hart drukken er niet alleen mee rond te lopen. Wees niet bang om met een andere partij te praten, vraag hulp als je die nodig hebt, deel je zorgen. Wil je erover praten met mij bijvoorbeeld, dan sta ik altijd voor je klaar. Ik ga je niet zeggen wat je wel en niet moet doen, maar blijf niet alleen met dit grote dilemma rondlopen.

Of praat met een Christelijke organisatie, zoals Er is Hulp. Misschien geloof je helemaal niet in God, maar ben je wel een beetje bang voor later. Ik geloofde wel altijd in Hem, maar deed niets met mijn geloof. Bij Er is Hulp werken hele lieve mensen bij wie je je zorgen kunt neerleggen en bespreken en die naast je staan. Ze kijken niet alleen naar mogelijke problemen die je te wachten staan als je het kindje houdt, maar juist naar mogelijkheden. De organisatie heet niet voor niets Er is Hulp. En ook ik help je graag, je kunt altijd bij me aankloppen. Mijn deur staat voor je open.

Edith

Hartelijk dank voor het lezen van dit artikel!
Dank voor uw gebed en donatie!

Blijf op de hoogte!