Ik weet niet wie de vader is

Marijke stuurt ons een mail, omdat ze ongepland zwanger is geraakt. “Toen ik ontdekte dat ik zwanger was, moest ik huilen. Helaas niet van blijdschap. De grond verdween onder mijn voeten vandaan. Ik keek nog eens naar de zwangerschapstest en besefte dat mijn leven vanaf dat moment niet meer hetzelfde zou zijn. Vanaf dat moment leefde ik in een waas. Ik voelde mij erg alleen en dom. Ik wist namelijk niet precies wie de vader was. Inderdaad dom, maar soms kom je in een situatie terecht die je zelf nooit zo gewild had en waarin je niet als enige verantwoordelijk bent én verantwoordelijkheid hebt.”

Marijke wilde graag weten wie de vader van dit kindje was, omdat de ene man er wel voor wil gaan en de andere niet. Die dringt aan op een abortus. Ze heeft namelijk met twee verschillende jongens gemeenschap gehad tijdens haar vruchtbare periode. Door alle informatie op internet, bij de huisarts, de gynaecoloog en verloskundige praktijken raakte Marijke steeds meer in de war. Uiteindelijk kwam ze via internet uit bij Er is Hulp. Ze vraagt of wij duidelijkheid kunnen geven over wie de vader van dit kindje kan zijn. Ik nodig haar uit om langs te komen.

Grote strijd
Marijke komt samen met een vriendin bij ons op kantoor voor een gesprek om andere opties dan abortus te bespreken. Ze is een mooie, jonge, kwetsbare vrouw. Ongepland zwanger en in grote strijd over de keuze die ze wil gaan maken. We bespreken ons hulpaanbod. Maar ook de mogelijke gevolgen worden besproken. Marijke is inmiddels tien weken zwanger en ik laat haar het modelletje zien. “Dit draag je nu bij je,” vertel ik haar. Marijke is grootgebracht met de christelijke normen en waarden en gelooft in God, maar op de een of andere manier lijkt dit alles niet bij haar door te dringen. Na een gesprek van bijna twee uur laat ik haar met een bezorgd hart vertrekken. Het modelletje heeft ze in haar hand.

Het was niet haar eerste keuze om abortus te doen. Voordat ze zelf iets met dit onderwerp te maken had, was ze er op tegen. Nu sprak ze met mensen die ervan wisten en met hulpverleners. Ze onderzocht elke mogelijkheid, maar na vijf weken vechten zag ze geen uitweg meer. Langer wachten wilde ze niet, ze was immers al twaalf weken zwanger. Het grootste probleem was dat ze niet wist wie de vader was. Dat vond ze heel erg. En het idee dat ze er alleen voor zou komen te staan, vond ze verschrikkelijk. Daarnaast zou ze als student een andere woning moeten zoeken. Al deze punten bij elkaar maakten het voor haar onmogelijk om een kind op te voeden. Ze raakt vastbesloten en gaat voor een abortus.

Sinds een week heb ik het er erg moeilijk mee. Voel mij alleen,
kan er niet over praten met de vader van het kindje

Erg moeilijk
Twee weken later stuur ik een e-mail: “Hoe gaat het met je Marijke?” Ze mailt terug: “Wel goed, ik heb veel afleiding door school en stage en doe ook leuke dingen. Het zien van baby’s of kindjes blijft moeilijk. Dat zal ook altijd zo blijven en dat heb ik geaccepteerd.” Ik mail terug dat ik blij ben dat het goed met haar gaat en dat ik het contact zal afsluiten. Maar als ze te zijner tijd behoefte heeft om nog eens over dit alles te praten, ze niet moet schromen weer contact op te nemen. Een week later krijg ik een berichtje terug. “Dag Anne-Mieke, sinds een week heb ik het er erg moeilijk mee. Voel mij ook alleen, kan er niet over praten met de vader van het kindje... Ik weet ook niet waar ik moet beginnen op het gebied van geloof...”

Op dat moment heb ik de Heere gedankt dat Marijke toch weer contact gezocht heeft. Dat Hij de mogelijkheid gaf om met Marijke verder te gaan. Te praten over schuld en vergeving. Te praten over Hem bij Wie vergeving is. Ja bij God is er, in de Heere Jezus, ook vergeving voor de zonde van abortus. Marijke blijkt “Het erkennen, rouwen en vergeven sprak Marijke blijkt open te staan voor het verwerkingstraject met een counselor en het boekje Heel haar keuze. En zo komt Elisabeth in beeld als counselor voor Marijke.

Heel haar keuze
Elisabeth: “Ik kreeg de vraag of ik een jonge vrouw zou willen ondersteunen bij de verwerking van haar abortus. Ik wist niet goed wat ik hiermee moest. Vanuit mijn achtergrond had ik een duidelijk standpunt over abortus: dit is niet hoe God het heeft bedoeld. Maar het zette mij aan het denken: hoe kijkt God naar deze vrouw? Wij maken allemaal keuzes in ons leven die niet altijd goed zijn, maar God is een God Die vergeeft en die niets liever wil dan in contact met ons zijn. Ik heb dit in gebed gebracht en Hij heeft mij bevestigd om deze weg te gaan met Marijke. Ik werd erbij bepaald dat juist wanneer ik met lege handen sta, God ze kan vullen. ‘Heer, gebruik mij maar,’ zei ik vol schroom.” Marijke en Elisabeth spreken met elkaar af en lopen samen de weg, waarin Marijke leert om haar abortus een plekje te geven en vergeving bij de Heere Jezus te krijgen.

“Het boekje Heel haar keuze was een prettige leidraad voor het vormgeven van de afspraken met Marijke," zegt Elisabeth. Toch wist ik, dit boekje gaat niet de verandering brengen, ik ben afhankelijk van Gods Geest. Ik heb de Heilige Geest nodig om goed te luisteren, de goede vragen te stellen, de goede dingen te zeggen en om iets van God te laten zien. Op een avond wilden we het onderwerp ‘vergeving’ behandelen en in mijn gebed bad ik God om hulp. Het werd een zeer betekenisvolle avond voor Marijke én voor mij. Waarin zij een dieper besef kreeg van wat Gods vergeving en genezing inhoudt. En voor mij was het een bijzondere avond omdat ik ervoer hoe Gods Geest werkzaam was ondanks mijn beperkingen.”

Laat je niet beïnvloeden door de mening van anderen. Zij weten niet
wat je doormaakt en hoeven dat verdriet zelf niet te dragen

Proces van rouwen
Marijke en Elisabeth spreken eens in de drie à vier weken af en per keer behandelen zij een hoofdstuk. Elisabeth: “Maar we hebben ook ruimte genomen om te bespreken wat er op dat moment speelde. Iedere bijeenkomst sloten we af met gebed. Ik werd zelf ook aan het denken gezet. Het voelde alsof we samen op zoektocht waren. Als counselor heb ik mogen ervaren hoe zegenend het is om samen een traject aan te gaan. Zegenend voor de vrouw die je begeleidt, maar ook zegenend voor jezelf in hoe je God aan het werk mag zien.”

“Het erkennen, rouwen en vergeven sprak Marijke heel erg aan. Het is echt een proces van rouwen. De boosheid naar de personen (lees de twee mogelijke vaders) die Marijke lieten vallen op het moment dat ze steun zo hard nodig had. Ze heeft hen kunnen vergeven en helemaal los kunnen laten. Zichzelf vergeven heeft veel langer geduurd, maar tijdens één van de gesprekken mocht het echt tot haar doordringen dat ze zichzelf mocht vergeven omdat God haar heeft vergeven. Dit is niet te beschrijven.”

Overweeg oplossingen
Met Marijke gaat het nu goed. “Ik heb het kunnen verwerken en het een plek kunnen geven. Ik heb er heel veel van geleerd en dit zie ik als iets positiefs. Ik weet dat ik sterk was en ik weet dat ik nu nog sterker ben. Ik vind het belangrijk om met mensen om te gaan waarbij ik een positief gevoel krijg, terwijl ik mensen die in een negatieve flow zitten uit mijn buurt houd. Ik geniet van het leven en probeer op mezelf te letten. Het blijft wel een litteken, maar daar heb ik mee leren leven en het is goed nu.”

Is er iets dat je wilt doorgeven aan anderen die abortus overwegen of een abortus gehad hebben? Marijke: “Iedere situatie is anders en iedereen gaat hier anders mee om. Informeer goed over de behandeling zelf. En overweeg de mogelijkheden en oplossingen die er wel zijn. Geef jezelf de tijd om erover na te denken en laat je niet beïnvloeden door de mening van anderen. Zij weten niet wat je doormaakt en hoeven dat verdriet zelf niet te dragen. Vrouwen die een abortus hebben gehad, zou ik persoonlijk adviseren om veel en goed te praten. Bij mij heeft dit heel erg geholpen.”

Hulpverlener Er is Hulp

Hartelijk dank voor het lezen van dit artikel!
Dank voor uw gebed en donatie!