Eigenlijk is het geen keuze

Op mijn 20ste was ik ongepland zwanger. Dat is nu vijf jaar geleden. Ik kwam erachter dat ik zwanger was doordat ik naar een abortuskliniek ging voor een morning-afterpil. Ik vertelde dat ik een onregelmatige menstruatie had en dat ik ook al een tijdje niet ongesteld was geweest, maar dat ik nu voor de zekerheid een morning-afterpil wilde, omdat ik die nacht geslachtsgemeenschap had gehad. De vrouw die me te woord stond, gaf aan dat ze eerst graag een echo wilde maken. Ik moest er wel om lachen... een echo? Wat een onzin, ik was toch niet zwanger.

Achteraf had ik ongelijk. Ik bleek op de echo, die ik als grap zag, al zes weken zwanger te zijn. Mijn wereld stortte in. Ik had een onstabiele relatie en het net uitgemaakt waardoor ik die nacht bij mijn jeugdvriendje had doorgebracht. Mijn leven stond op dat moment op zijn kop. Hoe kon dit gebeuren? Ze gaven mij te kennen dat mocht ik het weg willen laten halen, ik vijf dagen bedenktijd had. Veel van wat er die ochtend allemaal gebeurde, is langs mij heen gegaan. Ik belde mijn ex, de vader van het kind, om hem te vertellen dat ik zwanger van hem was. Hij werd ontzettend kwaad en wilde een gesprek met mij. Hij wilde dat ik het liet weghalen. Ik wist het allemaal niet meer. Er gebeurde zoveel met mij.

Ik was heel verdrietig en kon niet meer helder denken. Ik vertelde het ook aan mijn moeder en zij was een grote steun voor mij. Ze hoopte dat ik het kindje zou houden. Ze dacht in eerste instantie dat ik nog een relatie had met de vader. Toen ik haar vertelde wat mijn ex-vriend had gezegd, schrok ze wel, maar ze zei dat er voor alles een oplossing was, ook al was ik niet meer samen met de vader van het kindje. Ze beloofde me te helpen. De vader veranderde niet van gedachten; ik moest en zou het laten weghalen. Ik wist niet wat ik moest doen. En de vijf dagen bedenktijd? Naar mijn idee had ik een jaar nodig. Het was mijn moeilijkste keuze ooit. Eigenlijk is het geen keuze.

Vijf dagen bedenktijd? Naar mijn idee had ik een jaar nodig

Mijn ex-vriend eistte een abortus
Na een aantal keren in een kliniek te zijn geweest voor informatie en echo's werd de dag vastgesteld dat ik een abortus zou laten doen. Ik had al vaker afspraken gemaakt, maar ook weer afgezegd. Mijn ex-vriend had nu vrij genomen en ik moest wel. Hij eiste het. Die morgen had ik voordat ik naar de kliniek ging mijn huisarts nog gebeld en om raad gevraagd. Zij vond het beter dat ik de abortus zou ondergaan. We gingen naar binnen en al snel mocht ik naar boven waar ik mij moest omkleden. Nu had ik het idee niet meer terug te kunnen. Er schoot van alles door mijn hoofd en ik begon te huilen. Waar was ik nu mee bezig? Ik kon altijd zo goed voor mijzelf opkomen. En nu? Nee ik wilde niet; ik wilde het kindje houden. Ik was voor mijn gevoel gewoon al moeder. Nee geen abortus!

Omdat ik zo huilde, werd ik naar beneden gebracht om andere vrouwen niet in paniek te brengen. De vader, die rustig een boekje zat te lezen, werd gehaald. “Alweer niet?”, zei hij, “weer een vrije dag naar de knoppen.” Ik heb op de terugweg niet meer met hem gesproken. Het interesseerde mij niet meer wat hij dacht. Ik had het helemaal zelf in de hand. Het kindje groeide in mij en in mijn lichaam, daar had hij niets over te zeggen. Na vijf maanden zwangerschap begreep hij dat het menens was en dat mijn besluit niet veranderde. We kregen weer een relatie. Hij beloofde mij en het kind alle goeds van de wereld. Maar nooit is het beeld weggegaan dat hij mij naar een kliniek bracht en dat hij het zonde vond van zijn vrije dag dat ik geen abortus had gedaan. Uiteindelijk ben ik na een jaar bij hem weggegaan. Mijn dochter was toen net één geworden. Ik kon niet meer met hem verder na wat er was gebeurd. Ik kon hem gewoon niet vergeven dat hij mij zoveel ellende had aangedaan. Het was niet alleen het feit dat hij een abortus wilde, maar nog veel meer.

Wat als ik wel de abortus had laten doen?
Ik geloof dat ik er dan niet meer was geweest

Op het randje gestaan
Ik heb echt een pracht van een dochter die nu bijna vier is. Ik ben ongelofelijk gelukkig met mijn meisje en geniet elke dag van mijn wonder, want dat is ze. Nu heb ik inmiddels bijna twee jaar een relatie met een schat van een man. Hij doet niet alleen alles voor mij, maar ook voor mijn dochter. Angel ziet haar vader eens in de twee weken en dat vind ik genoeg. Samen met mijn vriend hebben we besloten om, mocht het mogelijk zijn, nog een kindje te krijgen. Ik ben echt onwijs trots op mijzelf dat ik voor mijn eigen gevoel ben opgekomen. De stemmen van iedereen die voor een abortus waren, heb ik boven in de kliniek uit mijn hoofd gezet en ik probeerde naar mijn hart te luisteren waardoor ik nu een lief dochtertje heb. Wat ik heb meegemaakt zal altijd in mijn gedachten blijven. Wat, als ik wel de abortus, die mijn ex eiste, had laten doen? Ik geloof dat ik er dan niet meer was geweest. Gedane zaken nemen geen keer. Ik heb op het randje gestaan. Ik had geen vaste relatie meer, was net klaar met school, had naar mijn gevoel het kindje niets kunnen bieden en toch was het gevoel dat ik moeder zou worden sterker.

Vroeger gaf ik altijd te kennen dat mocht ik ooit zwanger raken ik het zou laten weghalen. Tot ik er echt voor stond. Ik was nooit tegen abortus, maar nu? Ik verafschuw het. Meisjes weten niet wat ze gaan missen. Bij de Schreeuw om Leven-stand op de huishoudbeurs heb ik van een vrouw een boekje meegekregen met verhalen van mensen die wel de abortus hebben laten doen. Verschrikkelijk! Ik zou wel met meisjes willen praten die een abortus overwegen. Zelf was ik nog geen vijf minuten verwijderd van het laten weghalen van wat ik nu heb. Ongelofelijk dat ik daar ooit ben binnengegaan! Als geen ander weet ik dat je wereld op zijn kop staat en dat je niet helder meer kunt denken nadat je te horen hebt gekregen dat je zwanger bent. Vijf dagen bedenktijd voor een mensenleven. Het is toch eigenlijk een absurde keuze? Ik wil ze laten weten hoe het anders kan.

Een trotse moeder

Hartelijk dank voor het lezen van dit artikel!
Dank voor uw gebed en donatie!